Familie, vrienden, kennissen en liefhebbers van de lokale tennissport namen afscheid van Isaias ‘Iyo’ Pimentel. Curaçao Sport Club (CSC) hield gisteren een mooie herdenkings- en afscheidsavond. De legendarische tennisser werd vanochtend, vrijdag 30 juni 2017, gecremeerd. Hier volgt de geschiedenis van een legendarische tennisser.
Iyo Pimentel was kind aan huis bij CSC. Hij begon op deze sportclub te tennissen. Deze was toentertijd gelegen in Scharloo, de wijk waar hij op 16 februari 1933 werd geboren .
Alhoewel voetbal de geliefde sport was van de jonge Iyo Pimentel, trok tennis hem ook zeer aan. Hij zag onder meer de wijlen helden Norman Chumaceiro, Frank de Castro, Henk Rudolph, Oscar Salas Sr, Dick Capriles, Siegfried Lampe en andere toppers van die tijd in actie bij CSC.
In die Scharloo-periode telde CSC vier tennisbanen. Als deze in de middag niet bezet waren en de sportclub dus verlaten was, klommen Iyo Pimentel en zijn buurtvrienden over de muren om ballen te slaan. Met ballen die over de muren gingen en in de mondi belandden. Ze speelden met zelfgemaakte houten racquets. Hij was de beste tennisser van de buurtjongens.
Met zijn 9 jaar begon Iyo Pimentel tennisballen op te rapen voor de toppers bij CSC. Hij genoot vooral van het spel van zijn held Norman Chumaceiro die bekend stond voor zijn harde ‘forehand’. Als ballenjongen was hij dus dichter bij zijn helden en keek hij aandachtig hoe dezen bewogen en hun racquets vasthielden om vervolgens uit te halen naar de bal.
De CSC-top zag dat de inmiddels 11-jarige Iyo Pimentel een natuurtalent was, en nodigde hem uit om een demonstratiewedstrijd te spelen. Dit was tijdens een internationaal toernooi van de sportclub met spelers uit Jamaica, Venezuela, Aruba en uiteraard Curaçao. De Venezolaanse kampioen Carlos López won deze competitie én was degene die samen met het jonge Curaçaose talent een demonstratie gaf.
Na die demonstratiewedstrijd ontpopte zich een mooie tennisloopbaan voor Iyo Pimentel. Hij was 12 toen hij jeugdkampioen van Curaçao werd en deze titel tot zijn 15e telkens succesvol verdedigde. Inmiddels verhuisde zijn Venezolaanse ouders van Scharloo naar de Lombokstraat vlakbij Oranjestraat, waardoor hij lid werd van sportclub Juliana. Deze club telde twee tennisbanen.
Met 15 jaar vormde Iyo Pimentel een koppel met zijn oudere broer Ramon Pimentel. Ze werden dubbelspel-kampioen van Curaçao bij de senioren. Ze versloegen in de finale Echi Jesurun en Echi Pietersz. In het enkelspel bij de senioren had Iyo Pimentel minder geluk. Hij verloor na een vijfsetter in de kwartfinales, maar eindigde toen als de enige speler die tijdens het lokale kampioenschap een set wist te winnen van de ongeslagen kampioen Echi Jesurun.
In het jaar 1949 werd Iyo Pimentel Curaçaos kampioen in het enkelspel bij de senioren door in de finale van zijn oudere broer Ramon te winnen. De twee prolongeerden later hun dubbelspel-kampioenschap.
Met zijn 17 jaar deed Iyo Pimentel mee aan de Caribische en Centraal-Amerikaanse Spelen. Hij wist door te dringen tot de kwartfinales door van zijn tegenstanders uit Cuba en El Salvador te winnen. Het was Gustavo Palafox uit Mexico die hem een halt toeriep en later ook tenniskampioen werd van deze spelen.
De broers Ramon en Iyo Pimentel reisden in 1950 naar Venezuela om mee te doen aan een internationaal toernooi. Toen kwamen de Venezolaanse tennisbazen te weten dat de broers Pimentel van Venezolaanse ouders waren en vroegen aan de jongere van de twee (Iyo) om voor Venezuela uit te komen in de Juegos Bolivariana.
Daar bleef het niet bij voor de Venezolanen. Ze boden Iyo Pimentel een goed betaalde baan aan. Hij hoefde echter niet te werken, maar alleen maar tennissen voor Venezuela. In 1953 werd hij dan ook Venezolaans kampioen en wist deze eretitel liefst 13 achtereenvolgende jaren succesvol te verdedigen. Ook de dubbelspel-titel bij de mannen en in het gemengd dubbelspel wist hij een aantal keren te winnen.
Een jaar later, in 1954, nam Iyo Pimentel deel aan het internationale toernooi om de Orange Bowl. Hij verloor in de halve finales van de latere winnaar van deze competitie. Hierna speelde hij het toen genoemde ‘circuit’ in de Verenigde Staten. Hij stond op de tennisbanen in St. Petersburg, Jacksonville, Tampa en Fort Lauderdale.
Hij speelde ook ‘circuit’ in Zuid-Afrika. De regering en tennisbond van Venezuela namen zijn reiskosten voor hun rekening, terwijl de toernooi-organisatoren zijn hotels betaalden. In die tijd verdienden de toptennissers rond de 200 dollar per week.
Een saillant detail is dat Iyo Pimentel nooit kwalificatie-wedstrijden hoefde te spelen om toegelaten te worden op grote toernooien. Zo werd hij toegelaten op onder andere US Open te Forest Hills, Wimbledon en French Open te Roland Garros.
Iyo Pimentel stond 8 keer op het heilige gras van Wimbledon en tenniste eveneens 8 toernooien op Roland Garros. Hij deed driemaal mee aan US Open te Forest Hills. Hij drong één keer door tot de kwartfinales op Wimbledon en Roland Garros.
In 1961 kende Iyo Pimentel ongetwijfeld zijn beste tennisseizoen. In dit jaar verloor hij in de kwartfinales van Wimbledon van de Engelse kampioen Mike Sangster: 4-6, 4-6 en 3-6. Maar niet voordat hij de toppers Niki Pilic uit Joegoslavië en de Amerikaan Chris Crawford opzij zette.
In hetzelfde 1961 wist hij op Roland Garros door te dringen tot de kwartfinales van French Open. Hij verloor toen van de Wimbledon-winnaar Roy Emerson. Dezezelfde speler schakelde Iyo Pimentel uit in de kwartfinales van de Italian Open.
In 1965 speelde Iyo Pimentel, toen 32 jaar, voor het laatst op Wimbledon en ook in de rest van Europa. Hij speelde nooit de Australian Open, want hij raakte geblesseerd aan zijn meniscus in het jaar dat hij in voorbereiding was voor deelname aan deze prestigieuze competitie. Hij speelde tennis in liefst 36 landen.
Iyo Pimentel keerde in 1966 terug naar Curaçao en werd tennisinstructeur bij het Hilton Hotel. Een jaar later (1967) begon hij als trainer bij CSC, waar alles begon. Hij werd hiervoor benaderd door Irene Moreno. Hij trouwde in ditzelfde jaar Serita Martina. Dit koppel kreeg twee dochters: Patricia en Desirée.
Terug op Curaçao en na de wijziging van de toelatingseisen voor proftennissers, deed Iyo Pimentel mee aan drie lokale kampioenschappen. Hij kroonde zich dan ook kampioen in 1970, ‘71 en ‘72. In dit laatste jaar claimde hij ook de Copa Tangarai op Aruba, terwijl hij in Venezuela ook kampioen werd van het Torneo Abierto Italo Venezolano en kreeg de hoofdprijs van 5000 dollar toegereikt.
De Curaçaose sportwereld erkende jaren terug Iyo Pimentel als een grote sporter en installeerde hem in de Hall of Fame. Bij CSC is tennisbaan nr 6 vernoemd naar hem.
Iyo Pimentel werd 84. SU ALMA SOSEGA NA PAS!
